پرستش و نیایش

برخی کارها بر اساس عادت است و برخی بر پایه ی فطرت ؛ آن چه عادت است می تواند با ارزش باشد ، مثل عادت به ورزش می تواند بی ارزش باشد ، مانند عادت به سیگار . اما اگر امری فطری شد ، یعنی بر اساس فطرت و سرشت پاکی که خداوند در نهاد هر بشری قرار داده انجام شد ، همواره با ارزش است.

آن چه یک امر را در زمره ی عبادات قرار می دهد ، انگیزه ی الهی در انجام آن است و به تعبیر قرآن رنگ خدایی داشتن است .

کارهای ما اگر برای رضای خدا باشد عبادت است ، گر چه مانند کسب و کار ، علم آموزی ، ازدواج و یا خدمت به مردم ، در جهت رفع نیازهای خود یا جامعه باشد . عبادت ، هدف آفرینش ماست .

عبادت و پرستش ، یکی از امور فطری است و بنابراین قدیمی ترین ، زیباترین و محکم ترین آثار معماری بشر ، مربوط به معبدها ، مسجدها ، بتکده ها و آتشکده هاست .

 اما اموری چون شکل و فرم لباس یا نوع غذا ، از باب عادت است و در زمان ها و مکان های مختلف ، تفاوت می کند . در بعضی مناطق ، چیزی مرسوم است که در جاهای دیگر رسم نیست .

امتیاز فطرت بر عادت آن است که زمان و مکان ، جنس و نژاد ، و سن و سال در آن تأثیری ندارد و هر انسانی از آن جهت که انسان است آن را داراست ؛ مانند علاقه به فرزند که اختصاص به نسل و عصر خاصی ندارد و هر انسانی فرزندش را دوست می دارد .

هزینه های سنگینی که در ساختمان کلیساها ، کنیسه ها ، معابد هندوها و مساجد صرف می شود ، همه جلوه هایی از روح پرستش در وجود آدمی است . پرستش ، ریشه ی عمیق فطری دارد ؛ گرچه انسان خود از آن غافل باشد .

عبادت ، وسیله ی دریافت الطاف الهی است . حضرت موسی (ع) برای دریافت تورات ، چهل شبانه روز در کوه طور به عبادت و مناجات پرداخت و پیامبر گرامی اسلام پیش از دریافت وحی ، مدت های طولانی در غار حرا به عبادت مشغول بود .

در میان دستورات الهی نیز ، نماز کامل ترین فرمان است که خداوند تمام ارزش ها را به گونه ای در آن قرار داده است .